အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ ဖတ္ၾကည့္ရင္ အက်ိဳးမယုတ္မယ့္ စာ
အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ ဒီစာေလးကို ဖတ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္…ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ညစာျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူရဲ႕လက္ကို ကိုင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။
“မင္းကိုငါ ေျပာစရာရွိတယ္”သူကေတာ့ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ထိုင္ေနၿပီး ညစာစားေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ နာက်င္မႈကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကစေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဘာေတြ ေတြးေနတယ္ ဆိုတာကို သူ႔ကိုေျပာရမွာပါ။ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ကြာရွင္းဖို႔ ကိစၥေပါ့။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္စေျပာခဲ့တယ္။
သူ႔ကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စကားလုံးေတြ ကို စိတ္ပ်က္ေနပုံမေတြ႕ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏူးညံ့စြာပဲ ေမးခဲ့ပါတယ္။“ဘာေၾကာင့္လဲ” တဲ့။
သူ႔ေမးခြန္းကို မေျဖဘဲ စကားလႊဲလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူေဒါသထြက္သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ တူေတြကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေအာ္တယ္။“နင္ေယာက္က်ားမဟုတ္ဘူးလား”
အဲဒီညက ကြၽန္ေတာ္တို႔ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။သူကေတာ့ ငိုပဲ ငိုေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာ ဘာမွားယြင္းေနလဲ သူေတြးေနမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူေက်နပ္မယ့္အေျဖမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္မေပးႏိုင္တာ ခက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ိန္းကို ခ်စ္မိေနလို႔ သူ႔ကိုဆက္မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့တာပါ။သူ႔ကို က႐ုဏာသက္႐ုံကလြဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္လို႔ ခံစားေနရင္းပဲ ကြာရွင္းဖို႔ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ပါတယ္။သူဟာ လက္ရွိအိမ္ရယ္ ကားရယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကုမၸဏီက ရွယ္ယာ ၃၀% ရယ္ကို ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
သူကေတာ့ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ကို ျဖတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အပိုင္းပိုင္းအစစ စုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆယ္ႏွစ္လုံးလုံးေပါင္းသင္းလာတဲ့ မိန္းမျဖစ္ေပမယ့္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း
သူစိမ္းဆန္လာသလို ခံစားရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ၊ စြမ္းအင္ေတြကို ျဖဳန္းတီးသလို ျဖစ္ခဲ့တာကို ဝမ္းနည္းေပမယ့္ ဂ်ိန္းကို ႏူးညံ့ျငင္သာစြာ ေျပာခဲ့တဲ့ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေတာ့
ျပန္မ႐ုတ္သိမ္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ ထားခဲ့သလို က်ယ္ေလာင္စြာ ငိုေႂကြးပါေတာ့တယ္။သူဒီလို ငိုေနတာက ကြၽန္ေတာ့္ကို သက္သာရာ ရေစပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ တႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ကြာရွင္းျခင္းဟာ ခုေတာ့ ပိုမိုရွင္းလင္းခိုင္မာလာပါၿပီ။ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ ျပန္လာေတာ့
သူ႔မ ကို စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး စာေရးေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ညစာ မစားခဲ့ရေသးေပမယ့္ တစ္ေန႔ကုန္ ဂ်ိန္းနဲ႔ စီစဥ္စရာရွိတာ ေတြ စီစဥ္ခဲ့ရေတာ့ ျမန္ျမန္အနားယူခ်င္တာပဲ သိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ သူ႔ကို စားပြဲ မွာပဲ စာေရးေနတာ ေတြ႕တယ္။ သိပ္စိတ္မဝင္စားလို႔ ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး ဆက္အိပ္ခဲ့ပါတယ္။မနက္ေရာက္ေတာ့ ကြာရွင္းျခင္းအတြက္ သူ႔ဖက္က ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို
ကြၽန္ေတာ့ကို ျပပါတယ္။သူ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ဘာမွမလိုခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မကြာရွင္းခင္ တစ္လႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ၿပီးေတာ့ အဲလို ေတာင္းဆိုၿပီး တစ္လအတြင္းမွာ
သာမန္ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနထိုင္ဖို႔ လည္း သူကေတာင္းဆိုပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ေရွ႕လမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သားရဲ႕ စာေမးပြဲရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကြာရွင္းျပတ္စဲမႈေၾကာင့္
သားရဲ႕ပညာေရးကို မထိခိုက္ေစခ်င္ တာပါပဲ။ဒါကို ကြၽန္ေတာ္လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဖက္ကေတာင္းဆိုတာ ေနာက္ထပ္ရွိပါေသးတယ္။သူ ေတာင္းဆိုတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က
သတို႔သမီးဝတ္စုံလဲခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီးေခၚထုတ္ခဲ့သလို ျပန္သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ပါပဲ။အဲဒီတစ္လအတြင္းမွာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲကေန အိမ္ေရွ႕တံခါးထိ သူ႔ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ေခၚထုတ္ဖို႔ပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ထင္လိုက္တာကေတာ့ သူ႐ူးေနၿပီဆိုတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးလတစ္လကို အတူတူသည္းခံမွာပဲေလ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။
ဂ်ိန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဂ်ိန္းက ေအာ္ရယ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ကို႔႐ိုးကားယားႏိုင္တာပဲ လို႔ေျပာပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ဘာလွည့္ကြက္ေတြပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန
ဒီကြာရွင္း မႈကို ရင္ဆိုင္မွာပဲလို႔ အေရးမစိုက္သလိုေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးေရာ ကြာရွင္းမႈမလုပ္ရေသးသ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဆက္အသြယ္ သိပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။
ပထမဆုံး သူ႔ကို အခန္းထဲက ေပြ႕ခ်ီၿပီးေခၚထုတ္ရမယ့္ေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး အခ်ိဳးမေျပတဲ့ပုံစံေပါက္ေနပါတယ္။သားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ ေနာက္ကေန ေဖ့ေဖ့ကေမေမ့ကို ေပြ႕ထားတယ္ကြဆိုၿပီး
လက္ခုပ္ေတြတီးေနပါေတာ့တယ္။သားရဲ႕ စကားလုံးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို နာက်င္ေစပါတယ္။အိပ္ခန္းထဲကေနထြက္တယ္၊ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးဆီကိုသြားတယ္။
သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ဆယ္မီတာေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။သူကေတာ့ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားၿပီး ကြာရွင္းမယ့္အေၾကာင္း သားေလးကို မေျပာဖို႔ တိုးတိုးေလး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာေနပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကို စိတ္ပ်က္သလို ခံစားရပါတယ္။ အိမ္ျပင္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုေအာက္ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။သူက အလုပ္သြားဖို႔ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ုံးကို ကားေမာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ဒုတိယေန႔မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာ ပိုလြယ္လာပါၿပီ။ သူက ကြၽန္ေတာ့ ရင္အုံေပၚမွာ မွီထားပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ဘေလာက္စ္အက်ီကၤ ရနံ႔ေလးေတြေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ရေနခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီမိန္းမကို ေသခ်ာမၾကည့္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာေနၿပီ ဆိုတာလည္း သတိထားမိတယ္။
ထပ္ၿပီးသတိထားမိေတာ့တာကေတာ့ သူ မငယ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာ ေပၚမွာ အေရးအေၾကာင္းေတြ ေတြ႕ေနရပါၿပီ။သူ႔ဆံပင္ကလည္း ခပ္မြဲမြဲျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝက
သူ႔ကို ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေစတာလားဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္။ စတုတၳေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကိုစၿပီး ေပြ႕ခ်ီလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ရင္းႏွီးတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္ခု ျပန္ရလိုက္ပါတယ္။
ဒီမိန္းမဟာ သူ႔ဘဝရဲ႕ ဆယ္ႏွစ္တာကာလကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တာပဲ။ပၪၥမေျမာက္ေန႔နဲ႔ ဆဌမေျမာက္ေန႔မွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကားထဲက ရင္းႏွီးမႈဟာ ပိုမိုႀကီးမားလာခဲ့တာကို ခံစားရပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ိန္းကို မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမို ေပါ့ပါးလာသလိုခံစားရပါတယ္။ေန႔စဥ္လုပ္ေနရတာဆိုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
တစ္ေန႔မနက္ခင္းမွာေတာ့ သူဘာဝတ္ရမလဲ ေ႐ြးေနပါတယ္။ ဝတ္စုံ ေလးငါးစုံ လဲၾကည့္ၿပီးတာေတာင္ သူမေက်နပ္ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူသက္ျပင္းၿပီးေျပာတယ္။ “ငါ့အက်ီေတြအားလုံးက ႀကီးကုန္ၿပီဟယ္”
အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိတာက သူေတာ္ေတာ္ပိန္သြားတယ္ဆိုတာပဲ။ေအာ္… ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ရတာ တျဖည္းျဖည္းေပါ့လာတာကိုး။႐ုတ္တရက္ ျဖတ္အ႐ိုက္ခံရသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
သူဟာ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ခါးသီးမႈေတြကို သူ႔ႏွလုံးသား ထဲမွာပဲ သိမ္းထားတာကိုး။ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိလိုက္ခင္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အနားေရာက္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းကို အသာအယာထိလိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားက ဝင္လာၿပီး ေျပာတယ္။“ေဖေဖေရ… ေမ့ေမ့ကို ေပြ႕ေခၚရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီေလ”သားအတြက္ကေတာ့ သူ႔ေဖေဖက သူ႔ေမေမကို ေပြ႕ၿပီးေခၚထုတ္တာဟာ
သူ႔ရဲ႕ ဘဝအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို႔ လက္ခံထားပုံရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက သားကို လက္ယပ္ေခၚၿပီး ခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ ထားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေျပာင္းလဲသြားမွာ စိုးလို႔ပါပဲ။အဲဒါၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္၊
ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးထိ ေပါ့။သူ႔ရဲ႕လက္တစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္သလို ေပြ႕ဖက္ထားပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ထားပါတယ္။
ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔ကအတိုင္း အတိအက်ပါပဲ။ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပိုမိုေပါ့ပါးလာတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေစပါတယ္။ေနာက္ဆုံးေန႔ေရာက္လို႔ သူ႔ကို ေပြ႕လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေျခလွမ္းတိုင္း ေျခလွမ္းတိုင္း ကို ခက္ခက္ခဲခဲ လွမ္းေနရပါေတာ့တယ္။ သားကေတာ့ ေက်ာင္းသြားပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ငါတို႔ၾကားတဲ့က ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ ငါမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး” အဲလိုေျပာၿပီးေတာ့ ႐ုံးကို ခ်က္ခ်င္းကားေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္ခုန္ထြက္တယ္။ ကားတံခါးေတာင္ ေလာ့မခ်မိဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေႏွာင့္ေႏွးမႈတစ္ခုခုက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ေျပာင္းလဲသြားမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္လို႔ပါပဲ။ကြၽန္ေတာ္ ႐ုံးအေပၚထပ္ကို တက္သြားတယ္။ ဂ်ိန္းရဲ႕အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဂ်ိန္းကို ေျပာလိုက္တယ္။
“ေဆာရီပါ ဂ်ိန္းရယ္… ငါမကြာရွင္းေတာ့ဘူး” ဂ်ိန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအံ့အားတသင့္နဲ႔ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကို စမ္းၿပီးေမးတယ္။ “ေနေကာင္းရဲ႕လား”
ကြၽန္ေတာ္ နဖူးေပၚက ဂ်ိန္းရဲ႕လက္ကိုဆြဲဖယ္လိုက္ပါတယ္။“ေဆာရီး ဂ်ိန္း… ငါမကြာရွင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။“ငါ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝဟာ ငါနဲ႔ ငါ့ဇနီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
မခ်စ္ေတာ့လို႔ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနတာမဟုတ္ပါဘူးဟာ။ငါတို႔ ဘဝရဲ႕ တန္ဖိုးကို ငါတို႔ နားမလည္ခဲ့လို႔ပါ။အခုငါသေဘာေပါက္ သြားၿပီ။ သူ႔ကို ငါတို႔ မဂၤေဆာင္တဲ့ေန႔ကလို အခန္းထဲကေန ေပြ႕ခ်ီၿပီး
ေန႔တိုင္း ေခၚထုတ္သြားေတာ့မယ္။ငါတို႔ ေသခြဲခြဲရတဲ့ ေန႔အထိေပါ့ဟာ။” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ဂ်ိန္း က ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာကႏိုးထလာသူလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖ်န္းခနဲ႐ိုက္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္သြားၿပီး အႀကီးအက်ယ္ငိုေႂကြးေနပါေတာ့တယ္။ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းလာၿပီး ကားေလွ်ာက္ေမာင္းေနမိပါေတာ့တယ္။
လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ပန္းဆိုင္မွာ ဇနီးသည္အတြက္ ပန္းျခင္းတစ္ျခင္း ဝင္မွာခဲ့ပါေသးတယ္။အေရာင္းစာေရးမေလးက ကဒ္ေပၚမွာ ဘယ္လိုေရးေပးရမလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးၿပီးေျဖလိုက္တယ္။
“ငါတို႔ မေသမခ်င္း မင္းကိုေန႔စဥ္ အခန္းထဲကေန ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေခၚထုတ္သြားပါ့မယ္” လို႔ေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီညေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာက ပန္းေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာက အၿပဳံးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
ေလွကားထစ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေျပးတက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလို ေျပးတက္လာခဲ့တာဟာ အိပ္ခန္းထဲက ေသဆုံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဇနီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ဖို႔သက္သက္ျဖစ္ လာပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဇနီးသည္ဟာ ကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနခဲ့ရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ သတိမထားမိခဲ့တာ။သူကေတာ့ သူမေသခင္မွာ
သားကကြၽန္ေတာ့္အေပၚ အဆိုးျမင္သြားမွာ လုံးဝမလိုလားခဲ့ဘူးေလ။ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြာရွင္းျဖစ္ခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ သားရဲ႕ အျမင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေယာက္က်ားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။
ကဲ… သင့္ဘဝမွာ ဘာအေရးႀကီးလဲ သင္သိေလာက္ပါၿပီ။ ဘဝမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ သယ္ယူလာႏိုင္တာ ဘာေတြလဲ။အိမ္ေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ကားေကာင္းေကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ
ပိုက္ဆံေတြ လည္းမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒါေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ မေပးစြမ္းႏိုင္ပါဘူးေလ။
ဒါေၾကာင့္ သင့္အိမ္ေထာင္ဖက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးခင္မင္မႈေလးေတြ တည္ေဆာက္လိုက္ပါ။ သင့္္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝသာယာႏိုင္ပါေစ။
ဒီစာကို သင္ျပန္လည္ မမွ်ေဝလည္း ဘာမွ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွ်ေဝလိုက္ရင္ေတာ့ သင္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝတစ္ခုကို ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။
ေပးဆပ္လိုက္ရင္ ဘာေတြေအာင္ျမင္ႏိုင္မလဲဆိုတာ မသိတဲ့ လူေတြပဲ က်ရႈံးၾကတာပါ။ မူရင္းစာေရးဆရာ အမည္မသိပါ။
ဘာသာျပန္သူ >>>ေပါက္က်ိဳင္းဆန္း
